- каралаш
- каралашIГ.: кӓрӓлӓш-амоднокр.1. разг. выпучить, вылупить, вытаращить (глаза); широко раскрыть глаза
– Ну-у, – бурлак шинчажым карале. – Лӱмемат паледа? [/i]К. Васин.[/i] – Ну-у, – вылупил глаза бурлак. – И имя моё знаете?
2. зевнуть, разинуть (рот)Ала-кушеч олагорак толын шинче да кок гана умшажым карале. [/i]И. Васильев.[/i] Откуда-то прилетела серая ворона и два раза зевнула.
IIГ.: кӓралаш-амоднокр. заорать, закричать; громко крикнуть– Мо пеш кужун коштат? – карале Иван Ефимовичын ватыже. [/i]М. Казаков.[/i] – Что так долго ходишь? – заорала жена Ивана Ефимовича.
Тиде шонымаш дене тудо (Токпай) уло кертмын карале: «Мыят эргымым Озаҥыш колтем. Тек тунемже!» [/i]К. Васин.[/i] С такой мечтой Токпай во всю мочь закричал: «И я сына пошлю в Казань. Пусть учится!».
Составные глаголы:
Марийско-русский словарь . 2015.